MENU
Trafostacja Sztuki w Szczecinie ul. Świętego Ducha 4 Wto-Czw & Nie / Tue-Thu & Sun 11:00-19:00 Pt-Sob / Fri-Sat 11:00-21:00
Logo TRAFO

MONADOLOGIA. TRAKTAT O RELACYJNOŚCI

Miasto, tak jak organizm, składa się z autonomicznych elementów, które percypują. W mieście wszystko opiera się na percepcji. Wszelkie elementy budujące tkankę miejską tworzą zbiór absolutnie samodzielnych, nieskończenie złożonych i ślepo oddziałujących na siebie substancji, pomiędzy którymi istnieje coś w rodzaju neuronowej sieci powiązań. Każda najmniejsza część jest cielesnością aktywną, podpiętą perceptorami pod układ nerwowy całości. Wszędzie istnieje coś, co nie jest w spoczynku i co postrzega, co percypuje. Miasto to zbiór przeróżnych ciał składających się z organów, które stanowią świadectwo mechanizmu fokusowania na nieskończonej wielości mikropercepcji w jedno postrzeżenie. To, co wyraża miasto, jest już obecne w każdym pojedynczym ciele. Cała tkanka miejska, choć pozostaje w notorycznym ruchu, zachowuje jedność. To bezustanny proces wzajemnego oddziaływania niezależnych elementów, który spaja wszystko w jeden wielki, miejski, żywy organizm. Całe miasto, jako mały wszechświat, wyraża się w każdej monadzie: to samo, ale nie tak samo. Każda monada zawiera bowiem różną konfigurację spostrzeżeń mętnych i wyraźnych, obecnych w autonomicznych elementach genetycznych będących ze sobą w połączeniu sieciowym. Każda czuje wszelkie mikroruchy na drugim krańcu miasta, choć w różnej intensywności, tworząc ciąg niezależnych, a zarazem spójnych miejskich monologów…   Aleksandra Hirszfeld

Monadologia. Traktat o relacyjności to projekt żywej instalacji scenicznej inspirowanej Monadologią Gottfrieda Wilhelma Leibniza. Traktat ten, będący próbą całościowego opisu budowy i funkcjonowania świata, zyskuje nowe znaczenie w kontekście wzajemnego oddziaływania organizmu ludzkiego i miasta. Nauki związane z badaniem ludzkiego ciała od roku 1714, czyli roku powstania Monadologii, bardzo się rozwinęły, jednak zawarta w traktacie myśl Leibniza jest nadal aktualna, o czym pisali liczni filozofowie, m.in. Gilles Deleuze. Usieciowienie, które obecnie wydaje się naturalnym sposobem myślenia o mieście i szeroko pojętej komunikacji, w czasach Leibniza było domeną wizjonerów. Żywa instalacja sceniczna, zbudowana na kształt kryształu-labiryntu, składać się będzie z części performatywnej, konstrukcji architektonicznej, instalacji świetlnej, instalacji Augmented Reality oraz instalacji dźwiękowej. W 2014 roku mija 300 lat od powstania tekstu Monadologii.

Instalacja na poziomie struktury odnosi się do wybranych koncepcji świata Leibniza. Wszelkie elementy budujące żywą instalację sceniczną, jak np. konstrukcja architektoniczna, instalacja audio czy nawet grafika użyta na kostiumach, odnoszą się do pięciu wybranych zagadnień spajających strukturę świata Leibniza i dających się odnaleźć we współczesnej rzeczywistości. Są nimi: perspektywa, percepcja, usieciowienie, monolog i powtórzenie. W warstwie fabularnej ten niezwykle metaforyczny traktat o świecie – o jego budowie i sposobie funkcjonowania – staje się punktem wyjścia do ponownego przemyślenia kwestii relacji między „ja” a współczesnym światem. Leibnizowskie monady – główna substancja budująca świat – z założenia nie mają okien ani drzwi, zatem z zasady nie komunikują się ani ze sobą, ani ze światem zewnętrznym. Instalacja ukazuje współczesny monadyzm jako realizujący się w przestrzeni miejskiej i wyrażający się poprzez monologi (werbalne oraz cielesne), które nieustannie i gorączkowo uprawiamy w zderzeniu z samym sobą, z Innym, ze społeczeństwem, z miastem czy materią. Owych pięć poziomów tematycznych: „ja” – „ja”, „ja” – Inny, „ja” –społeczeństwo, „ja” – miasto, „ja” – materia, na których prowadzone są indywidualne monologi, w naturalny sposób składa się na pięć części instalacji rozgrywających się w miejskim otoczeniu.

Ważne: Aby móc w pełni doświadczyć instalacji, należy mieć ze sobą urządzenie typu smartfon lub tablet z aplikacją czytającą poszerzoną rzeczywistość (Augmented Reality), np. www.metaio.com

Koncepcja i reżyseria: Aleksandra Hirszfeld

Scenografia: Małgorzata Kuciewicz / centrala

Choreografia i reżyseria tekstu: Marta Ziółek

Kostiumy i AR: Krzysztof Syruć

Performerzy: Agnieszka Kryst, Anna Nowicka, Katarzyna Sitarz, Paweł Sakowicz

Muzyka: Maria Kozłowska, Wojtek Urbański

Instalacja świetlna: Architecture for Society of Knowledge / Wydział Architektury Politechniki Warszawskiej, Marcin Strzała, Jacek Markusiewicz

Produkcja: Ela Petruk, Ewa Paradowska

Projekt graficzny: Olek Modzelewski

Podziękowania: Liwia Bargiel, Mateusz Falkowski, Elżbieta Grzelczak, Joanna Klimczyk, Urszula Stępień, Sebastian Szymański, Ernest Wińczyk

 

Zdjęcia w pokazie slajdów:

1. Anna Nowicka, Ja-Materia, fot. Bartosz Górka

2. Paweł Sakowicz, Ja-Inny, fot. Bartosz Górka

3. fot. Agata Kawecka

Projekt został zrealizowany w 2014 roku przez Fundację Bęc Zmiana dzięki dotacji od Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego.