W centrum artystycznych poszukiwań Jonathana Meese i Michała Jankowskiego znajduje się idea pożegnania świata w jego obecnej formie. Wydarzenia, nadmiar informacji, a przede wszystkim ciemna strona rzeczywistości, przekształcane są w twórczą energię. Krytycznie i z humorem, twórcy eksplorują historię (zarówno zbiorową, jak i osobistą), politykę (w świecie sztuki oraz globalną), a także zakątki ludzkiej psychiki (świadomej i nieświadomej). Obaj artyści odrzucają narodowe, religijne, płciowe, a nawet gatunkowe podziały wyznaczające ostre granice tożsamości.
Inicjując dialog za pośrednictwem obrazów, Meese i Jankowski nie skupiają się na pojedynczych pracach. Liczy się dla nich skumulowany efekt wzajemnego oddziaływania. W graficiarskim geście Meese i Jankowski pozostawiają na ścianach autokomentarze, które w przewrotny sposób odnoszą się do stworzonej wspólnie trashowej instalacji. Rozsiewają znaczenia w nieoczywistej prezentacji, złożonej z para-rytualnych malarskich „ołtarzy”. Poprzez przenikające się prace, artyści ujawniają sploty fantazji, snów i koszmarów, otulające niemal każdy aspekt egzystencji. W odwróconej i zniekształconej rzeczywistości w tle słychać dźwięk gniazda szerszeni. Świadomy widz odkrywa metaforyczne znaczenie Lady-Melting-Pot czy symbolikę ringu bokserskiego; znajduje odpowiedź na pytanie: czy człowiek jest najbardziej ludzki, gdy oddaje się zabawie?
Multimedialna twórczość Jonathana Meese urzeka dadaistycznym stosunkiem do rzeczywistości i krytycznym spojrzeniem na porządek społeczny. Jego prace zawierają system znaków, neologizmów, symboli i przenośni nawiązujących do motywu żądzy władzy i ogarniętych nią postaci: mitycznych herosów, „czarnych charakterów” i „bohaterów” wyjętych z kart historii, popkultury, czy fikcyjnych protagonistów. Działania Jonathana Meese w polu sztuki powiązane są z sztandarową ideą artysty diktatur der kunst.
Obrazy Michała Jankowskiego mają równie osobliwy charakter. Artysta pracuje w zachowujących spójność cyklach, które w kolejnych latach ewoluują koncepcyjnie. Niejednokrotnie ich tematem są martwe istnienia, hybrydy człowieczo-zwierzęce, postacie ludzkie ukazane w niejednoznacznych sytuacjach, pozszywane z resztek organicznych potwory, zbite w barwną pulpę elementy świata natury i przedmioty powstałe w wyniku ludzkiej ingerencji. W pozbawiony złudzeń sposób artysta dokonuje wiwisekcji wszechświata opartego na przemocy.
Meese i Jankowski zaburzają porządek symboliczny, doprowadzając do granic absurdu polityczne i kulturowe patetyczne hierarchie. W swojej autonomicznej estetyce – wystawiają czerwone kartki wszelkim ideologiom.
Jonathan Meese (ur. 1970) – jeden z najbardziej znanych na świecie współczesnych artystów niemieckich. Ukończył Akademię Sztuk Pięknych w Hamburgu (Hochschule für Bildende Künste im Hamburg). Jego niejednoznaczne anarchizujące wypowiedzi obejmujące perfomans, instalację, video art, rzeźby, malarstwo, projekty scenografii teatralnej, reżyserię balansują na granicy między prowokacją a bluźnierstwem, katharsis i egzorcyzmem zawsze na przekór systemowo skostniałym konwencjom. Z łatwością rozwinął swój własny, niepowtarzalny idiom w każdym gatunku, z którym pracuje, postrzegając je jako metabolicznie z sobą związane. Twórczość Meese wywodzi się z niemieckich tradycji Dada i Fluxus oraz neoekspresjonizmu, czerpiąc inspiracje od artystów takich jak Joseph Beuys czy Martin Kippenberger. Jego tricksterska praktyka uwzględnia m.in. interpretację wagnerowskiej opery, w której artysta wykorzystał zaprojektowane rzeźbiarsko rekwizyty i scenografię, projekcje wideo i fragmenty tekstów. Meese jest także reżyserem teatralnym – najnowszy spektakl to Die MonoSau (Volksbühne, Berlin), oparty o jego własne libretto. Udzielał się niejednokrotnie jako twórca kolaży muzycznych. W kooperacji z DJ Hellem stworzył album Messe x Hell, na którym wystąpił w roli wokalisty. W trakcie swojej kariery współpracował z wieloma ważnymi artystami, takimi jak Daniel Richter, Tal R, Albert Oehlen , Jörg Immendorff.
Prace Jonathana Meese znajdują się m.in. w kolekcjach Centrum Pompidou w Paryżu, Städel we Frankfurcie, Muzeum Abteiberg w Mönchengladbach, Kolekcji Sztuki Współczesnej Republiki Federalnej Niemiec oraz u kolekcjonerów prywatnych m.in. Haralda Falckenberga i Charlesa Saatchi.
Michał Jankowski (ur. 1977) – artysta wizualny, jeden z najbardziej charakterystycznych malarzy średniego pokolenia w Polsce. Absolwent Wydziału Artystycznego Uniwersytetu Zielonogórskiego (pracownia malarstwa Leszka Knaflewskiego). Jego praktyka unaocznia metaforyczną grę w zniszczenie, która toczy się naturalnym trybem. Jego realizacje to narracyjny rebus, zawikłana opowieść. Wczesne monochromatyczne prace miały charakter undergroundowego emblematu o wymiarze egzystencjalnym. Jankowski niebanalnie sięga do mrocznych stron europejskiej kultury, niepokojącej i fascynującej, pełnej wielowątkowych znaczeń. Odnosi się i redefiniuje tradycje awangardy i surrealizmu. Zanurza nas w twarzach demonów, które żyją (lub kiedyś żyły) w nas samych, w dzisiejszym świecie i w historii ludzkości i zachęca do przepisania naszych relacji z rzeczami i procesami ich przetwarzania. Jego obrazy powstają dzięki pełnemu wykorzystaniu malarskiego medium: precyzyjne w każdym szczególe, przemyślane każdym pociągnięciem pędzla. Choć Jankowski posługuje się formami figuratywnymi, w których przenika się ironia z pesymizmem, to zawsze pozostawia element tajemniczego niedopowiedzenia. W jego karierze wart jest odnotowania jednorazowy udział w fikcyjnej black-metalowej grupie z lat dziewięćdziesiątych „Black Square” (2011) – wystąpił jako wokalista w klipie zespołu stworzonym jako artystyczny projekt przez Rafała Wilka i Sławomira „Zbioka” Czajkowskiego.
Prace Michała Jankowskiego znajdują się m.in. w kolekcji Muzeum Narodowego w Gdańsku (Oddział Sztuki Nowoczesnej), SØR Rusche Sammlung, Muzeum Ziemi Lubuskiej, oraz u kolekcjonerów prywatnych.
