Czy z zasady nie śmiejesz się z żartów, które uważasz za obraźliwe? Czy zdarzyło ci się, że kiedy zwróciłaś uwagę na podział, uznano cię za przyczynę podziałów? Czy usłyszałaś kiedyś: „Uśmiechnij się, kochanie, zawsze może być gorzej” albo „Rozchmurz się, moja droga, może nic się nie stanie”? Czy wystarczy, że otworzysz usta, żeby zaczęto przewracać oczami? Czy kiedy tylko się pojawisz albo o czymś wspomnisz, atmosfera się zagęszcza? Jeśli na choćby jedno z powyższych pytań odpowiedziałaś twierdząco, być może i ty jesteś feministyczną psujzabawą.
Jeden z najważniejszych tekstów feministycznych ostatnich lat Przewodnik feministycznej psujzabawy Sary Ahmed w przekładzie Magdaleny Kunz w performatywnej odsłonie.
Spektakl Grupy Artystycznej TERAZ POLIŻ przygląda się tytułowej feministycznej psujzabawie. Zadaje pytania o jej indywidualną i zbiorową tożsamość, o to kim jest, kim może być i kiedy się nią stajesz. Zastanawia się nad tym komu, jak i po co psuć zabawę, a także co robić, gdy popsuło się zabawę tak bardzo, że reperkusje są trudne do zniesienia. Przygląda się codziennym, małym i wielkim gestom feministycznych psujzabaw, ukazując spektrum praktyk, stylów i możliwości feministycznego psucia zabawy. Inspiruje do stawania się psujzabawą lub stawania się nią jeszcze bardziej.
Spektakl, podobnie jak książka Sary Ahmed, jest pozytywnym projektem, rodzajem pomocnej dłoni albo siostrzanego ramienia, wspierającego w trudnej i często wyczerpującej walce o zmianę. Jest przestrzenią spotkania przyszłych i teraźniejszych feministycznych psujzabaw, miejscem opowieści, próbą wspólnego tworzenia psujzabawowej herstorii.
Przewodnik feministycznej psujzabawy to również podziękowanie dla wszystkich przeszłych i teraźniejszych psujzabaw, które z uporem i niezłomnością zgłaszały i zgłaszają swój sprzeciw. Dla wszystkich tych, które, często za cenę osamotnienia i wypalenia, pracowały i pracują na zmianę, której desperacko potrzebujemy.
Inspiracją dla twórczyń jest zarówno forma non-fiction jak i podręcznikowy charakter książki. Z tych względów, spektakl pozostaje wierny praktyce przekazywania osobistego doświadczenia i wiedzy, a podstawę pracy stanowi narzędziownik oraz estetyka wykładu performatywnego. Konceptualna forma przedstawienia pozwala na stworzenie wielowymiarowej choreografii wiedzy, ciała i doświadczenia. Pozwala w klarowny i szanujący autonomię autorki sposób, przekazać jej filozofię i łączyć ją z doświadczeniem polskich feministycznych psujzabaw.