Niezwykła wrażliwość na otoczenie i zachodzące zmiany, skrupulatność w badaniu i sprawdzaniu współzależności między obiektami to charakterystyczne cechy twórczości Barbary Dziubasik. Artystka doświadczanie międzygatunkowe i przełamywanie ludzkiej perspektywy nazywa „utopijną wizją”.
Z bodźców, które są impulsem do powstania prac Dziubasik, wyróżnić można trzy najsilniejsze pola. Pierwszym z nich jest współistnienie z naturą, każące umiejscowić człowieka w szerszych kontekstach współzależności i wzajemnych oddziaływań. Drugim doświadczenia senne z całą gamą stanów i patologii okołosennych, takich jak hipnagogi, porażenia przysenne, paraliże, omamy czy halucynacje dźwiękowe. Ostatnim polem stał się Internet oraz skorelowana z nim wirtualna rzeczywistość; oba zjawiska nazwane przez artystkę „sztuczną naroślą”, której istnienie uprawomocniło się szczególnie w okresie pandemicznym.
Na wystawę Mydło i powidło prezentowaną w ramach cyklu headshots składają się najnowsze prace Dziubasik, które są syntezą opisywanych doświadczeń, empatyczną wizją każącą skupić się na onirycznej opowieści o nieuchronności zmiany, współistnieniu i potencjalnym współniestnieniu.
*headshots
Po długich, instagramowych poszukiwaniach, oślepieni niebieskim światłem monitorów LED, trochę na chybił trafił a trochę na serio, zaprosiliśmy kolejne osoby do udziału w drugiej edycji cyklu headshots. Nie kierowaliśmy się konkursowymi regulaminami, kumoterstwem czy bardziej przemyślanymi zasadami doboru wystawianych osób. Oddajemy przestrzeń osobom artystycznym, poddając białe ściany galerii sztuki ciągłemu eksperymentowi. Fajne? Fajne. Dobrze, zrobimy wystawę. Podsumowując cykl headshots jest jednostrzałową próbą powodzenia lub porażki.
widoki wystawy: Andrzej Golc
