Sorry, this entry is only available in Polski.
Kiedy bezduszne, podporządkowane matematycznemu rygorowi przestrzenie okazały się dużym rozczarowaniem, a monotonne bloki symbolem porażki modernizmu, architekci dłuższy czas nie umieli znaleźć dróg wyjścia z tego impasu. Wówczas, w latach sześćdziesiątych, Ślesińska była jedyną postacią w Polsce, która poszukiwała sposobów na odrodzenie architektury poprzez przywołanie jej bliskości z inną sztuką kształtowania przestrzeni – rzeźbą. Rzeźbiarka śmiało prezentowała swój odmienny punkt widzenia w środowiskach zdominowanych przez mężczyzn, kwestionując ich kompetencje i odmawiając przyjęcia narzucanych przez nich reguł i stereotypów. Jej “propozycje dla architektury” zostały entuzjastycznie przyjęte we Francji. Na wystawach poświęconych relacjom architektury i rzeźby w Paryżu w 1962 i 1963 roku prace Ślesińskiej zostały zestawione z projektami Le Corbusiera, Antonio Gaudiego, Eero Saarinena i André Bloca. Być może jednym z czynników, które zaważyły na sukcesie Ślesińskiej, było podkreślanie utylitaryzmu i społecznego zaangażowania jej propozycji. Starała się wykreować przestrzeń piękną, sprzyjającą indywidualnemu rozwojowi, otwierającą nowe perspektywy przed jednostkami i społecznościami. Współcześni krytycy podkreślają spójność jej twórczości z programem Formy Otwartej Zofii i Oskara Hansenów. Jednocześnie pod wpływem impulsów futurologicznych poszukiwała rozwiązań, które dziś brzmią znajomo: miasta o zrównoważonej gospodarce energetycznej, wykorzystanie odnawialnych źródeł energii czy budynki z panelami słonecznymi obracające się za ruchem słońca. W trakcie wykładu przeanalizujemy wizjonerskie projekty Ślesińskiej, akcentując w jaki sposób wpisują się one w dzisiejszą dyskusję o kształtowaniu przestrzeni.
Alicja Gzowska – kuratorka Muzeum Narodowego w Warszawie – Królikarnia Muzeum Rzeźby im. Xawerego Dunikowskiego. Doktorantka w Instytucie Historii Sztuki Uniwersytetu Warszawskiego, zajmuje się architekturą drugiej połowy XX wieku w Polsce. Współautorka książek o polskiej architekturze postmodernistycznej: Postmodernizm polski. Architektura i urbanistyka. Rozmowy z architektami; Postmodernizm jest prawie w porządku. Polska architektura po socjalistycznej globalizacji, kuratorka wystawy i redaktorka tomu Figury retoryczne. Warszawska rzeźba architektoniczna 1918– 1970. Pasjonatka łupin żelbetowych i architektury kolejowej.
