Porzucenie agrologistycznych (system rolniczy powstały w Neolitycznej Mezopotamii) ram poznawczych i otwarcie się na dziwność to radykalny projekt. Zakłada odrzucenie, zajmowanego dotąd przez osoby ludzkie, centralnego miejsca w świecie. Pozbawienie dotychczasowego poczucia władzy. Czy dziwność zbliża nas do namysłu nad współdzieleniem planety z innymi osobami nie/ludzkimi? Czy rozmowa algolożki z twórczynią antydyscyplinarną o żywocie jednokomórkowego glonu Prymnesium parvum (potoczna nazwa Złota alga) pozwoli dowiedzieć się, na czym polega zachowanie tej zestresowanej drobnej istoty? Czy ta wiedza może spowodować nasze rozumienie katastrofy odrzańskiej z 2022 roku, w wyniku której zginęło prawie 150 milionów ślimaków wodnych, 65 milionów małży z rodziny skójkowatych oraz 3,3 miliona ryb? Czy połączenie języka badawczego i artystycznego może mieć w sobie performatywny potencjał, umożliwiający zmianę perspektywy? Douglas Hofstadter uważa, że każde z nas jest dziwną pętlą a zdolność odnoszenia się do siebie jest konieczna dla powstania świadomości. Natomiast Timothy Morton wykorzystuje ten koncept w odniesieniu do planety. My, ludzie, jesteśmy dziwną pętlą w dziwnej pętli ziemskie biosfery. Czy wyrzeczenie się wyjątkowego statusu, jaki sobie przyznaliśmy, pozwoli nam dostrzec zależności, jakie łączą nas z Prymnesium parvum?
MAŁGORZATA BĄK urodziła się w Szczecinie. pracuje jako badaczka w Instytucie Nauk o Morzu i Środowisku Uniwersytetu Szczecińskiego. Uzyskała stopień doktora nauk biologicznych oraz doktora habilitowanego z nauk o Ziemi i środowisku. Jej zainteresowania naukowe obejmują taksonomię okrzemek, a także ekologię słodkowodnych i słonawowodnych okrzemek, zastosowanie analizy opartej na okrzemkach do badań środowiskowych oraz rekonstrukcji paleośrodowiskowej, w tym biomonitoringu. Jest autorem lub współautorem ponad 70 publikacji, w tym kilku książek. Opisała 30 gatunków okrzemek nowych dla nauki, z Europy Środkowej, Ameryki Północnej, Galapagos, Madagaskaru, Malezji i Indonezji. W ostatnich latach jej badania mocno związane były z tematem zasolonych rzek w Polsce oraz z problemami powodowanymi przez złote algi.
WERONIKA FIBICH – pracuje z materią performatywną, na granicy reportażu i dokumentu. Autorka kilkudziesięciu akcji teatralnych, instalacji, performansów, site-specific, eksperymentów formalnych oraz filmów. Twórczyni projektów, kuratorka zdarzeń artystycznych. Artystka antydyscyplinarna. Od 1998 roku związana z Ośrodkiem Teatralnym KANA w Szczecinie. Równolegle wobec działalności kulturotwórczej, edukacyjnej i programowej w ramach projektów realizowanych przez Ośrodek od lat buduje autorską drogę twórczą. W polu jej zainteresowań znajdują się działania przeprowadzane w przestrzeni (poza)teatralnej. Najczęściej podejmowanym przez nią tematem są pojęcia: pogranicza, w(y)kluczenia, (nie)pamięci, tożsamości, (gość)inności i (bio)różnorodności. Od wiosny 2023 roku współprowadzi (z Karoliną Bregułą) Lokatorne – miejsce działań antydyscyplinarnych. Wykładowczyni Akademii Sztuki w Szczecinie (Pracownia Filmu Społecznego), Uniwersytetu Szczecińskiego (Pisarstwo – Warsztat dramatyczny).
Prymnesium parvum (Złota alga) – gatunek jednokomórkowych glonów należących do tzw. haptofitów ze względu na posiadanie jednej sztywnej wici – „haptonemy”, służącej do przyczepiania się do podłoża lub innych organizmów, umieszczonej pomiędzy dwiema miękkimi wiciami, służącymi do poruszania się. Złota alga występuje głównie w wodach morskich, gdzie zazwyczaj nie wykazuje toksyczności oraz w zasolonych wodach śródlądowych, gdzie może powodować toksyczne zakwity. Gatunek ten nazwano i opisano w 1937 roku na podstawie osobników zebranych ze słonawego stawu w Bembridge na wyspie Wight w południowo-wschodniej Anglii. Epitet gatunkowy „parvum” oznacza „drobny”, co odnosi się do mikroskopijnych rozmiarów tego organizmu – około 10 μm (0,01 mm). Kształt osobników złotej algi jest wydłużony i obły w słonej wodzie, ale zmienia się na okrągły, spęczniały w wysłodzonej wodzie. Złota alga swą potoczną nazwę zyskała dzięki złotobrązowym barwnikom wykorzystywanym w procesie fotosyntezy, umieszczonym w dwóch podłużnych chloroplastach wewnątrz każdego osobnika. Komórki złotej algi otoczone są ścianą komórkową wzmocnioną dwuwarstwowymi urzeźbionymi płytkami celulozowymi.
